okuduğum bir anekdot çok hoşuma gitti:
bir edebiyat hocamız ilk dersimizde içeri girer girmez parmağıyla beni işaret edip “sen öleceksin” demişti; sonra bir başkasına yaptı aynı şeyi, “sen de öleceksin”, “sen de...” “sen de...”.
ilk andaki dehşet duygumuzun yerini, “hepimiz öleceğiz; ölümlülük bizi birleştiriyor ve yaşamak bu ortak kadere rağmen, bu ortak kaderle başa çıkmaya çalışarak yaptığımız bir iş...” düşüncesi almıştı...